Mikro Tese / Tesa

Azoospermi, menide hiç sperm hücresi bulunmaması anlamına gelir ve toplumda %1 oranında görülür. Çocuk sahibi olamama şikayeti ile başvuran erkeklerde ise %10-15 kadarında azospermi gözlenir. Azospermi, basit bir sperm sayımı testi ile tespit edilebilen iki tipte incelenen bir infertilite nedenidir. Bunlardan ilki obstrüktif Azospermi olup kadınlardaki tüplerde tıkanıklığın erkeklerdeki muadili olarak düşünülebilir. Sperm üretimi mevcut ancak dışarı atılımının, kanallarda tıkanıklık veya kanalların yokluğu nedeniyle gerçekleşememesi neticesinde verilen örnekte sperm hücresi görülememesi durumudur. Bu tip azospermide sperm eldesi oranı oldukça fazla olup çeşitli cerrahi yöntemlerle kolaylıkla sperm elde edilebilir. Bu yöntemler PESA, MESA, TESA ve TESE olarak özetlenebilir. 

PESA spermin depolandığı epididim adı verilen testisin hemen üzerinde bulunan bir kesenin ince bir iğne ile aspire edilerek sperm elde edilmesi işlemidir. MESA, mikrocerrahi teknikler kullanılarak epididim bölgesinden sperm aspire edilmesidir. TESA, testis dokusundan iğne ile sperm aspire edilmesi işlemidir. TESE veya artık altın standard olmuş mikro-TESE işlemi testisten dört kadrandan mikroskop altında sperm çıkması en yüksek bölgeleri inceleyerek çok küçük parçalar alınarak mikroskop altında sperm aranarak bulunması işlemidir.

Bu işlemler hastanın azospermi nedeni ve şiddetine göre değerlendirilerek uzman hekimler tarafından yapılmaktadır. Bir diğer azospermi tipi ise Non Obstrüktif Azospermi (NOA) olup testislerde çeşitli aşamalarda sperm üretiminin takılarak olgun sperm oluşamaması veya hiç bulunmamasıdır. NOA olgularında günümüzde kabul gören tedavi testiküler sperm ekstraksiyonu (TESE) yöntemidir. İlk ICSI 1992 yılında Brüksel’de Vrije Üniversitesinde Gianpiero D. Palermo tarafından yapılmış ve o tarihten itibaren azospermi saptanan ve testisten elde edilen ve klasik tüp bebek yöntemi ile yumurtayı dölleme yeteneği olmayan spermleri bulunan erkekler de baba olabilmektedir. Klasik yöntemle yapılan TESE operasyonunda testisin sperm çıkma olasılığı yüksek bölgelerinden biyopsi alınır. Alınan biyopsi sayısı ve miktarı artırılınca sperm bulma olasılığının arttığı gösterilmiştir.

Ancak alınan biyopsi miktarı arttıkça operasyon sahasında kanama ileride gelişen nedbe dokusu ve testis hacminin azalması ile birlikte testosteron hormonu seviyelerinde azalma gibi olumsuz etkiler oluştuğu gözlemlenince, testis dokusuna zararı en aza indiren ve sperm bulma olasılığı en yüksek olan Mikro-TESE işlemi Schlegel tarafından 1999 yılında tanımlanmıştır. NOA saptanan erkeklerde, tüm nedenler gözönüne alındığında sperm eldesi oranları %60’lara varmaktadır. Daha önceki mikro-TESE ile sperm elde edilen hastalarda bu oran çok daha fazladır. NOA hastalarının opere edilmeden önce bazı genetik ve laboratuvar testleri ve ürolojik yönden muayenesi gerekmekte olup sperm elde edebilme oranları hakkında fikir verir.